O nowojorskiej Met i transmisjach

The Metropolitan Opera należy do ścisłej czołówki najlepszych teatrów świata. Jej siłą są przede wszystkim wspaniałe głosy. Od ponad stu lat nie było prawdziwie wielkiej śpiewaczki czy śpiewaka, którzy nie pragnęliby wystąpić na scenie Met (tak nazywają swój teatr nowojorczycy). Także Polacy – obecnie Aleksandra Kurzak, Piotr Beczała, Mariusz Kwiecień, a wcześniej Teresa Żylis-Gara, Małgorzata Walewska, Wiesław Ochman, Adam Didur i przede wszystkim wyjątkowo ubóstwiana przez Amerykanów Marcelina Sembrich-Kochańska – występowali i wciąż regularnie występują na deskach tego teatru.

Do dziś budzi rozbawienie fakt, że The Metropolitan Opera powstała nie z artystycznej potrzeby, a z urażonych ambicji. Otóż żona pewnego nowojorskiego milionera, gdy nie zdobyła miejsca w loży w działającej wtedy w Nowym Jorku operze, nakazała swojemu małżonkowi wybudowanie nowego teatru, aby mogła godnie prezentować się w loży honorowej. Wynajęty architekt, nie bardzo wiedząc, co właściwie projektuje, skupił się na ociekającej złotem widowni, zupełnie lekceważąc potrzeby sceny. Podczas spektakli dekoracje składować więc trzeba było bezpośrednio na ulicy, a chór, nie mając własnej sali prób, ćwiczył w toalecie…

Met zainaugurowała swoją działalność w roku 1883 Faustem Charles’a Gounoda. Choć początki były trudne (pierwszy sezon zakończył się gigantycznym deficytem), teatr miał szczęście do wybitnych dyrygentów i śpiewaków, a także do przedsiębiorczych dyrektorów. Szybko stał się sceną, o występowanie na której zabiegali najwięksi, z Marią Callas na czele.

Choć poziom artystyczny Met pozostawał na najwyższym poziomie, warunki lokalowe były fatalne. Dlatego po latach postanowiono wybudować profesjonalny gmach i tam przenieść zespół. W 1966 roku otworzono jeden z największych (widownia liczy blisko 4.000 miejsc) i najlepiej wyposażonych teatrów operowych na świecie (w pełni zautomatyzowana wielka scena, kilkanaście sal prób, parkingi, wygodne garderoby, przestronne magazyny dekoracji i kostiumów).

Met to dzisiaj operowa fabryka, a jej pracownicy pieszczotliwie nazywani są armią. Teatr ma w swoim repertuarze kilkadziesiąt tytułów – od klasyki po dzieła współczesne. Gra blisko 300 monumentalnych spektakli w roku. Wszystko to wymaga precyzyjnej organizacji pracy, dlatego też repertuar oraz obsady planowane są z około pięcioletnim wyprzedzeniem.

Przedsięwzięcie „The Met: Live in HD” nawiązuje do bogatej, ponad 80-letniej tradycji słynnych transmisji radiowych spektakli tego teatru. Pomysłodawcą cyklu jest dyrektor generalny Met – Peter Gelb. 30 grudnia 2006 roku po raz pierwszy popłynął w eter obraz w jakości High Definition i dźwięk w formacie Dolby Digital Surround; pokazano Zaczarowany flet Mozarta. Spektakl obejrzało wtedy 30.000 widzów zgromadzonych w 150 salach na terenie USA. Sukces kasowy i frekwencyjny sprawił, że do projektu natychmiast przyłączyły się ośrodki z całego świata.

Transmisje swoich spektakli organizują dziś także inne słynne teatry, ale to Met była prekursorem i tylko ona realizuje swoje pokazy na tak ogromną skalę. Przedstawienia sezonu 2013–14 obejrzą widzowie w ponad 1.900 salach kinowych, teatralnych i filharmonicznych 64 krajów świata. Do tej pory na cykl „The Met: Live in HD” sprzedano 12 milionów biletów.

Cyfrowy sygnał o wysokiej rozdzielczości dociera do adresata za pomocą satelity okołoziemskiego zaledwie z kilkusekundowym opóźnieniem. W Europie – mimo sześciogodzinnej różnicy czasu – przedstawienia można oglądać na żywo wieczorem, a to dlatego, że Met gra w soboty dwa spektakle: pierwszy wczesnym popołudniem, a drugi wieczorem. Transmitowany jest ten popołudniowy.

Dodatkowym atutem tych pokazów jest możliwość zajrzenia za kulisy. Kamera śledzi zmiany dekoracji, rejestruje też wywiady ze śpiewakami występującymi w danym przedstawieniu, zagląda na próby, których podczas transmisji, podobnie zresztą jak każdego innego dnia, odbywa się w teatrze kilka – tego zaś nie może zobaczyć publiczność zasiadająca na widowni Met.

[/restab]
[restab title=”Eugeniusz Oniegin”]

Piotr Iljicz Czajkowski (1840–1893)

Евгений Онегин

Eugeniusz Oniegin

Opera (sceny liryczne) w trzech aktach, siedmiu obrazach (1879) | op. 24

Libretto: kompozytor i Konstantin Szyłowski na podstawie poematu Aleksandra Puszkina pod tym samym tytułem

Premiera niniejszej inscenizacji The Metropolitan Opera: 23 września 2013 roku
PREMIERA SEZONU 2013–14

Transmisja przedstawienia:
5 października 2013 | sobota | 18:55

Obsada:
Mariusz Kwiecień jako Eugeniusz Oniegin
Anna Netrebko jako Tatiana
Oksana Volkova jako Olga
Piotr Beczała jako Włodzimierz Leński, poeta
Alexei Tanovitsky jako książę Griemin
Soliści, chór, balet i orkiestra The Metropolitan Opera

Valery Gergiev dyrygent

Realizatorzy:
Deborah Warner inscenizacja
Fiona Shaw reżyseria
Tom Pye scenografia
Chloe Obolensky kostiumy
Jean Kalman światło
Finn Ross, Ian William Galloway projekcje wideo
Kim Brandstrup choreografia

Prowadzenie podczas transmisji:
Sondra Radvanovsky

Realizacja telewizyjna transmisji:
Gary Halvorson

Przedstawienie trwa około 3 godzin i 35 minut (w tym 2 przerwy). | Inscenizacja ta jest koprodukcją The Metropolitan Opera w Nowym Jorku i English National Opera w Londynie.

Specjaliści od muzyki rosyjskiej, Rosjanie, Polacy i Białorusini, otworzą kolejny sezon transmisji przedstawień z Nowego Jorku, występując w chyba najbardziej znanej operze Czajkowskiego. Sceny liryczne – bo taką nazwę gatunkową wymyślił dla swego dzieła kompozytor – oparte są na poemacie dygresyjnym jednego z najwybitniejszych rosyjskich poetów romantycznych. Skromna i wrażliwa Tatiana zakochuje się w Onieginie, znudzonym światowcu, który odrzuca jej miłość. Po latach Oniegin uświadamia sobie, że jednak kocha Tatianę, ale ta jest już żoną księcia Griemina. Mimo że nadal darzy Oniegina uczuciem, Tatiana pozostaje wierna mężowi. Tę romantyczną historię przygotuje muzycznie jeden z najwybitniejszych rosyjskich dyrygentów.

[/restab]
[restab title=”Nos”]

Dmitrij Dmitrijewicz Szostakowicz (1906–1975)

Нос

Nos

Opera w trzech aktach z epilogiem (1929, 1930) | op. 15

Libretto: kompozytor, Jewgienij Zamiatin, Gieorgij Jonin i Aleksandr Preis na podstawie opowiadania Nikołaja Gogola pod tym samym tytułem

Premiera niniejszej inscenizacji The Metropolitan Opera: 5 marca 2010 roku

Transmisja przedstawienia:
26 października 2013 | sobota | 18:55

Obsada:
Paulo Szot jako Kowalow
Andrey Popov jako Żandarm
Alexander Lewis jako Nos
Soliści, chór, balet i orkiestra The Metropolitan Opera

Pavel Smelkov dyrygent

Realizatorzy:
William Kentridge inscenizacja, reżyseria i scenografia
Luc De Wit reżyseria
Sabine Theunissen scenografia
Greta Goiris kostiumy
Urs Schönebaum światło

Prowadzenie podczas transmisji:
Patricia Racette

Realizacja telewizyjna transmisji:
Gary Halvorson

Przedstawienie trwa około 1 godziny i 50 minut (bez przerwy). | Inscenizacja ta jest koprodukcją The Metropolitan Opera w Nowym Jorku, Festival International d’Art Lyrique d’Aix-en-Provence i Opéra de Lyon.

Z twarzy asesora kolegialnego Kowalowa zniknął nos. Zrozpaczony urzędnik zarządza poszukiwania, angażując w nie mieszkańców Petersburga. Nos jednak ani myśli dać się złapać – tak pokrótce rysuje się treść pierwszej opery jednego z najwybitniejszych kompozytorów rosyjskich XX wieku. 21-letni Szostakowicz napisał Nosa na podstawie surrealistycznej satyry – opowiadania Nikołaja Gogola. Libreciści wykorzystali także motywy z innych dzieł tego pisarza – Martwych dusz, Dziennika szaleńca i Ożenku – a nawet fragment Braci Karamazow Fiodora Dostojewskiego. Ta bezceremonialnie potępiona przez ówczesną krytykę radziecką opera pełna jest nowatorskich rozwiązań kompozytorskich (autor m.in. każe soliście wcielającemu się w rolę Nosa śpiewać przez nos), ale – choć to utwór wybitny – wystawia się ją niezwykle rzadko, gdyż do jej wykonania potrzeba ponad 80 solistów. Met udało się zebrać tylu wykonawców, a nowojorska inscenizacja Nosa nawiązuje do najlepszych osiągnięć teatru rosyjskiego.

[/restab]
[restab title=”Tosca”]
Giacomo Puccini (1858–1924)

Tosca

Tosca

Opera (melodramat heroikomiczny) w trzech aktach (1900)

Libretto: Giuseppe Giacosa i Luigi Illica na podstawie sztuki Victoriena Sardou pod tym samym tytułem

Premiera niniejszej inscenizacji The Metropolitan Opera: 21 września 2009 roku

Transmisja przedstawienia:
9 listopada 2013 | sobota | 18:55

Obsada:
Patricia Racette jako Floria Tosca, sławna śpiewaczka
Roberto Alagna jako Mario Cavaradossi, malarz
George Gagnidze jako baron Scarpia, szef policji
John Del Carlo jako Zakrystian
Soliści, chór i orkiestra The Metropolitan Opera

Riccardo Frizza dyrygent

Realizatorzy:
Luc Bondy reżyseria
Richard Peduzzi scenografia
Milena Canonero kostiumy
Max Keller światło

Prowadzenie podczas transmisji:
Renée Fleming

Realizacja telewizyjna transmisji:
Matthew Diamond

Przedstawienie trwa około 3 godzin i 10 minut (w tym 2 przerwy). | Inscenizacja ta jest koprodukcją The Metropolitan Opera w Nowym Jorku, Bayerische Staatsoper w Monachium i Teatro alla Scala w Mediolanie.

Zbiegły więzień polityczny, pełen radości życia malarz, zazdrosna śpiewaczka, bezwzględny i lubieżny szef policji, a do tego przesłuchania, tortury, dwa zabójstwa oraz samobójstwo. Met przypomni dyskusyjną inscenizację operowego thrillera, lecz w nowej obsadzie. Tę Toscę nowojorski teatr transmitował po raz pierwszy w 2009 roku. W tytułową postać wcieliła się wtedy Karita Mattila. Teraz wystąpi Patricia Racette, którą z kolei można było podziwiać w transmitowanym także w 2009 roku innym hicie pióra Pucciniego – w Madame Butterfly. Operę o Florii Tosce kompozytor oparł na sztuce Victoriena Sardou, napisanej specjalnie dla wielkiej tragiczki – Sarah Bernhardt.

[/restab]
[restab title=”Fallstaff”]
Giuseppe Verdi (1813–1901)

Falstaff

Falstaff

Opera (komedia liryczna) w trzech aktach (1893)

Libretto: Arrigo Boito na podstawie dwóch części „Henryka IV” i „Wesołych kumoszek z Windsoru” Williama Shakespeare’a

Premiera niniejszej inscenizacji The Metropolitan Opera: 6 grudnia 2013 roku

PREMIERA SEZONU 2013–14

Transmisja przedstawienia:
14 grudnia 2013 | sobota | 18:55

Obsada:
Ambrogio Maestri jako Sir John Falstaff
Lisette Oropesa jako Nannetta, córka Alice i Forda
Angela Meade jako Mrs. Alice Ford
Stephanie Blythe jako Mrs. Quickly
Jennifer Johnson Cano jako Mrs. Meg Page
Paolo Fanale jako Fenton
Franco Vassallo jako Ford, mąż Alice (ukrywający się później pod nazwiskiem Fontana)
Soliści, chór i orkiestra The Metropolitan Opera

James Levine dyrygent

Realizatorzy:
Robert Carsen reżyseria i światło
Paul Steinberg scenografia
Brigitte Reiffenstuel kostiumy
Peter Van Praet światło

Prowadzenie podczas transmisji:
Renée Fleming

Realizacja telewizyjna transmisji:
Gary Halvorson

Przedstawienie trwa około 2 godzin i 50 minut (w tym 1 przerwa). | Inscenizacja ta jest koprodukcją The Metropolitan Opera w Nowym Jorku, Royal Opera House Covent Garden w Londynie, Teatro alla Scala w Mediolanie, Canadian Opera Company w Toronto i De Nederlandse Opera w Amsterdamie.

Po dłuższej przerwie, spowodowanej chorobą, wraca za dyrygencki pulpit legenda Met – jej wieloletni dyrektor muzyczny – James Levine. Maestro poprowadzi jedno z najlepszych dzieł mistrza z Busseto. Verdi bardzo kochał Shakespeare’a. Wcześniej napisał opery o Szekspirowskich bohaterach tragicznych, Makbecie i Otellu, swoje ostatnie dzieło poświęcił jednak najsłynniejszej postaci komicznej stworzonej przez dramatopisarza wszech czasów – wzorowanemu na Żołnierzu Samochwale Falstaffowi (ang. false stuff ‘fałszywe coś’). Historię monumentalnie grubego, dowcipnego, starego szlachcica, bezczelnego, choć pełnego wdzięku szelmy, kochającego uroki życia rozpustnika i niepoprawnego kłamczucha, który wyznaje miłość dwóm kobietom jednocześnie, a to tylko po to, by zdobyć nieco grosza, reżyser przeniósł do angielskiej wsi z połowy XX wieku.

[/restab]
[restab title=”Rusałka”]
Antonín Dvořák (1841–1904)

Rusalka

Rusałka

Opera (baśń muzyczna) w trzech aktach (1901) | op. 114

Libretto: Jaroslav Kvapil

Premiera niniejszej inscenizacji The Metropolitan Opera: 11 listopada 1993 roku

Transmisja przedstawienia:
8 lutego 2014 | sobota | 18:55

Obsada:
Renée Fleming jako Rusałka
Emily Magee jako Obca Księżniczka
Dolora Zajick jako Ježibaba
Piotr Beczała jako Książę
John Relyea jako Wodnik
Soliści, chór, balet i orkiestra The Metropolitan Opera

Yannick Nézet-Séguin dyrygent

Realizatorzy:
Otto Schenk reżyseria
Günther Schneider-Siemssen scenografia
Sylvia Strahammer kostiumy
Gil Wechsler światło
Carmen de Lavallade choreografia

Prowadzenie podczas transmisji:
Susan Graham

Realizacja telewizyjna transmisji:
Barbara Willis-Sweete

Przedstawienie trwa około 3 godzin i 35 minut (w tym 2 przerwy).

Jedna z najpiękniejszych czeskich oper czerpie z podań ludowych o nimfie wodnej, która, zakochawszy się w człowieku, zapragnęła przybrać ludzką postać. Zamienić w kobietę może ją tylko Ježibaba, leśna wiedźma, jednak ta oczekuje za to zapłaty: ma nią być piękny głos nimfy. Rusałka staje się kobietą, ale nie może wypowiedzieć choćby jednego słowa. Librecista wykorzystał temat, który posłużył między innymi Hansowi Christianowi Andresenowi do napisania Małej syrenki. Rusałkę w bajkowym przedstawieniu Met, wyreżyserowanym przez specjalistę od wyjątkowo wiernych oryginałowi inscenizacji, zagra pierwszy sopran USA, a w rolę księcia, którego pokochała nimfa, wcieli się polski tenor.

[/restab]
[restab title=”Kniaź Igor”]
Aleksandr Porfirjewicz Borodin (1833–1887)

Князь Игорь

Kniaź Igor

Opera w czterech aktach z prologiem (1890)

Libretto: kompozytor na podstawie poematu „Słowo o wyprawie Igora” nieznanego autora

Premiera niniejszej inscenizacji The Metropolitan Opera: 6 lutego 2014 roku

PREMIERA SEZONU 2013–14

Transmisja przedstawienia:
1 marca 2014 | sobota | 18:00

Obsada:
Ildar Abdrazakov jako Igor Światosławowicz, kniaź siewierski
Oksana Dyka jako Jarosławna, jego druga żona
Anita Rachvelishvili jako Kończakówna, córka chana Kończaka
Sergey Semishkur jako Włodzimierz Igorewicz, syn Igora z jego pierwszego małżeństwa
Mikhail Petrenko jako Włodzimierz, kniaź halicki, brat Jarosławny
Štefan Kocán jako Kończak, chan połowiecki
Soliści, chór, balet i orkiestra The Metropolitan Opera

Gianandrea Noseda dyrygent

Realizatorzy:
Dmitri Tcherniakov reżyseria i scenografia
Elena Zaitseva kostiumy
Gleb Filshtinsky światło
Itzik Galili choreografia

Prowadzenie podczas transmisji:
Eric Owens

Realizacja telewizyjna transmisji:
Gary Halvorson

Przedstawienie trwa około 3 godzin i 30 minut (w tym 2 przerwy). | Inscenizacja ta jest koprodukcją The Metropolitan Opera w Nowym Jorku i De Nederlandse Opera w Amsterdamie.

Po blisko 100 latach na scenę Met wraca operowy epos o XII-wiecznym herosie Rusi. W rolę kniazia Igora Światosławowicza, który ruszył przeciwko najeżdżającym jego ziemie Połowcom, wcieli się wybitny rosyjski bas młodego pokolenia, a ten historyczny fresk wyreżyseruje Rosjanin znany ze zrywających z tradycją, często obrazoburczych inscenizacji, które są nowym odczytaniem klasycznych dzieł. Kniaź Igor jest jedyną operą Borodina, na co dzień wybitnego chemika oraz doktora medycyny, i do tego niedokończoną. Mimo to należy on do ścisłego kanonu rosyjskiej literatury operowej. Jedną z najsłynniejszych stronic partytury są Tańce połowieckie.

[/restab]
[restab title=”Werter”]
Jules Massenet (1842–1912)

Werther

Werter

Opera (dramat muzyczny) w czterech aktach, pięciu obrazach (1892)

Libretto: Edouard Blau, Paul Millet i Georges Hartmann na podstawie „Cierpień młodego Wertera” Johanna Wolfganga Goethego

Premiera niniejszej inscenizacji The Metropolitan Opera: 18 lutego 2014 roku

PREMIERA SEZONU 2013–14

Transmisja przedstawienia:
15 marca 2014 | sobota | 17:55

Obsada:
Jonas Kaufmann jako Werter
Lisette Oropesa jako Zofia, młodsza córka sędziego
Sophie Koch jako Charlotta, starsza córka sędziego
David Bižić jako Albert
Jonathan Summers jako Le Bailli, sędzia
Štefan Kocán jako Kończak, chan połowiecki
Soliści, chór, balet i orkiestra The Metropolitan Opera

Alain Altinoglu dyrygent

Realizatorzy:
Richard Eyre reżyseria
Rob Howellscenografia i kostiumy
Peter Mumford światło
Wendall Harrington projekcje wideo
Sara Erde choreografia

Prowadzenie podczas transmisji:
Patricia Racette

Realizacja telewizyjna transmisji:
Gary Halvorson

Przedstawienie trwa około 2 godzin i 50 minut (w tym 1 przerwa).

Jak wiele najlepszych dzieł światowej literatury, także powieść Johanna Wolfganga Goethego, niemieckiego pisarza okresu burzy i naporu oraz klasyki weimarskiej, doczekała się operowej adaptacji. Młody, uczuciowy, nadwrażliwy Werter zakochuje się w narzeczonej swojego przyjaciela. Beznadziejna miłość prowadzi go do samozniszczenia – odbiera sobie życie strzałem z pistoletu. W rolę Wertera wcieli się charyzmatyczny tenor niemiecki, którego w zeszłym sezonie widzowie całego świata mogli podziwiać podczas transmisji w roli Wagnerowskiego Parsifala, a który niedawno został uhonorowany prestiżowym tytułem ‘Kammersänger’.

[/restab]
[restab title=”Cyganeria”]
Giacomo Puccini (1858–1924)

La Bohème

Cyganeria

Opera w czterech obrazach (1896)

Libretto: Giuseppe Giacosa i Luigi Illica na podstawie powieści Henriego Murgera pod tytułem „Sceny z życia cyganerii”

Premiera niniejszej inscenizacji The Metropolitan Opera: 14 grudnia 1981 roku

Transmisja przedstawienia:
5 kwietnia 2014 | sobota | 18:55

Obsada:
Anita Hartig jako Mimì
Susanna Phillips jako Rodolfo, poeta
Massimo Cavalletti jako Marcello, malarz
Patrick Carfizzi jako Schaunard, muzyk
Oren Gradus jako Colline, filozof
Donald Maxwell jako Benoît, gospodarz domu i Alcindoro, radca stanu
Soliści, chór, chór dziecięcy i orkiestra The Metropolitan Opera

Stefano Ranzani dyrygent

Realizatorzy:
Franco Zeffirelli reżyseria i scenografia
Peter J. Hallkostiumy
Gil Wechsler światło

Prowadzenie podczas transmisji:
Joyce DiDonato

Realizacja telewizyjna transmisji:
Barbara Willis-Sweete

Przedstawienie trwa około 2 godzin i 55 minut (w tym 2 przerwy).

Klasyczna inscenizacja jednej z najsłynniejszych oper świata od ponad 30 lat cieszy się niesłabnącym powodzeniem publiczności Met. Dlatego też kierownictwo teatru postanowiło po raz drugi zrealizować transmisję Cyganerii (pierwsza odbyła się w 2008 roku), jednak tym razem dało szansę początkującym śpiewakom, których zaprosiło do wystąpienia w tym przedstawieniu. Widzowie zatem znów będą mogli wzruszać się losami nieszczęśliwej miłości hafciarki Mimì i poety Rodolfa, ubogich mieszkańców XIX-wiecznego Paryża, których postaci wykreują młodzi i bardzo obiecujący artyści.

[/restab]
[restab title=”Tak czynią wszystkie”]
Wolfgang Amadeus Mozart (1756–1791)

Così fan tutte ossia La scuola degli amanti

Tak czynią wszystkie albo Szkoła kochanków

Opera komiczna w dwóch aktach (1790) | KV 588

Libretto: Lorenzo da Ponte

Premiera niniejszej inscenizacji The Metropolitan Opera: 8 lutego 1996 roku

Transmisja przedstawienia:
26 kwietnia 2014 | sobota | 18:55

Obsada:
Susanna Phillips jako Fiordiligi
Isabel Leonard jako Dorabella
Danielle de Niese jako Despina
Matthew Polenzani jako Ferrando
Rodion Pogossov jako Guglielmo
Maurizio Muraro jako Don Alfonso
Chór i orkiestra The Metropolitan Opera

James Levine dyrygent

Realizatorzy:
Lesley Koenig reżyseria
Michael Yearganscenografia i kostiumy
Duane Schuler światło

Prowadzenie podczas transmisji:
Renée Fleming

Realizacja telewizyjna transmisji:
Gary Halvorson

Przedstawienie trwa około 3 godzin i 35 minut (w tym 1 przerwa).

To jedno z najlepszych dzieł scenicznych genialnego klasyka wiedeńskiego, a jednocześnie apoteoza opery komicznej. Problemem jest tylko to, że zakończenie Così fan tutte nie należy do najzabawniejszych: ujawnia bowiem pewną istotną słabość głównych bohaterów – zdradę. Dwaj przyjaciele postanowili wystawić na próbę wierność swoich ukochanych. W orientalnych przebraniach zaczynają zaloty – każdy do narzeczonej drugiego. Panie, po krótkim oporze, ulegają ich wdziękom, bo – podobno – tak czynią wszystkie. Panowie też nie pozostają bez winy.

[/restab]
[restab title=”Kopciuszek”]
Gioachino Rossini (1792–1868)

La Cenerentola ossia La bontà in trionfo

Kopciuszek albo Tryumf dobroci

Opera (wesoły dramat) w dwóch aktach (1817)

Libretto: Jacopo Ferretti

Premiera niniejszej inscenizacji The Metropolitan Opera: 16 października 1997 roku

Transmisja przedstawienia:
10 maja 2014 | sobota | 18:55

Obsada:
Joyce DiDonato jako Angelina, zwana Kopciuszkiem, pasierbica don Magnifica
Juan Diego Flórez jako don Ramiro, książę Palermo
Pietro Spagnoli jako Dandini, jego lokaj
Alessandro Corbelli jako don Magnifico, baron Monte Fiascone
Luca Pisaroni jako Alidoro, filozof, nauczyciel don Ramira
Soliści, chór, balet i orkiestra The Metropolitan Opera

Fabio Luisi dyrygent

Realizatorzy:
Cesare Lievi reżyseria
Maurizio Balòscenografia i kostiumy
Gigi Saccomandi światło
Daniela Schiavone choreografia

Prowadzenie podczas transmisji:
Deborah Voigt

Realizacja telewizyjna transmisji:
Barbara Willis-Sweete

Przedstawienie trwa około 3 godzin i 45 minut (w tym 1 przerwa).

Rossini to zawsze wielkie wyzwanie dla śpiewaków: jego opery pełne są karkołomnych arii czy duetów, które muszą być wykonywane w zawrotnym tempie, i to po mistrzowsku. Dyrekcja Met ponownie skompletowała obsadę składającą się ze światowych specjalistów od muzyki włoskiego mistrza opery komicznej (to przedstawienie było już transmitowane w roku 2009, z Elīną Garančą w tytułowej roli). Dlatego też należy spodziewać się, że operowa wersja zabawnej i wzruszającej historii o ubogiej i skromnej dziewczynie, która zgubiła na balu u księcia pantofelek, zostanie wykonana na scenie Met brawurowo.

[/restab][/restabs]