Boże Ciało jest świętem bardzo ważnym w życiu każdego katolika. Uroczystość, zawsze odbywająca się w czwartek, powstała na pamiątkę ustanowienia Najświętszego Sakramentu.
[…]
Zdecydowana większość respondentów wspomina o budowaniu czterech ołtarzy, natomiast paru spośród czechowickich narratorów wspomina o pięciu. Dla rodzin wybranych przez księdza zaszczytem jest ozdobienie jednego z przystanków procesji. Są to najczęściej rodziny mieszkające niedaleko miejsca, w którym miał stanąć.
[…]
Stawiać go mogą także pewne grupy, na przykład strażacy (gdy trasa przewiduje przejście obok strażnicy), rodzice dzieci komunijnych, grupa parafialna czy młodzież. W Zabrzegu twórcami mogą być mieszkańcy poszczególnych dzielnic. Niektóre z ołtarzy budowane są co roku w tym samym miejscu – wspominano o corocznym budowaniu stacji przy kościele lub kapliczce. Kilku narratorów z Zabrzega wskazało na zwyczaj orientowania ich w cztery strony świata. Każdego roku ołtarze mają wyznaczaną przez księdza tematykę (często eucharystyczną). Trzy narratorki zapamiętały tematy tych, których były współtwórczyniami. Były to: „Kto pije Krew i spożywa Ciało moje, we mnie mieszka”, „Pan jest moim pasterzem” oraz „Kto ten chleb spożywa, będzie żył na wieki”.
[…]
Procesja zatrzymuje się przy każdym ołtarzu. Ksiądz, zwrócony do niego przodem, wygłasza modlitwy odpowiadające tematowi stacji. Motyw może być przykładowo dziękczynny, błagalny (prośba o urodzaj) lub pokutny, podczas którego wierni przepraszają za winy. Przy każdym ołtarzu ksiądz czyta fragment Ewangelii. Po zakończeniu obrzędu kapłan błogosławi stację oraz jej okolicę. W drodze między kolejnymi przystankami wierni śpiewają pieśni religijne. Czasem śpiewa się także przy ołtarzu.
[…]
Bardzo popularny jest zwyczaj zabierania gałązek przede wszystkim brzozy oraz rzadziej tataraku z któregoś z ołtarzy po zakończeniu procesji. Zostają one zabrane do domu, gdzie wkładane są za obraz, krzyż albo do wazonu. Mogą być także umieszczane przy drzwiach. W niektórych gospodarstwach umieszcza się je w polu czy też w ogródku. Gałązki przynoszone są jako błogosławieństwo dla domu, ale również stanowią źródło ochrony przed nieszczęściami, burzami oraz gradami. Mają także wspomóc plony oraz przynieść szczęście. Gałązki brzozy i tataraku trzyma się do ich zeschnięcia albo przechowuje przez cały rok do następnego Bożego Ciała. Wówczas wymienia się je na świeżo poświęcone gałązki, stare zaś – pali lub – rzadziej – wyrzuca.
Weronika Dumin, Boże Ciało, [w:] Świat naszych przodków. Tradycje wiosennego cyklu obrzędowego, oprac. Agnieszka Przybyła-Dumin, Czechowice-Dziedzice 2014.
Źródło:
Film dokumentalny: Tradycje wiosennego cyklu obrzędowego na terenie naszej gminy, reż. Dagmara Tomiczek, Czechowice-Dziedzice 2014.
