Oto młody ojciec Calum i jego córka Sophie spędzają wakacje w tureckim kurorcie.

Dziewczynka mieszka z matką i taki wyjazd jest dla niej rzadką okazją do pobycia z ojcem, nawiązania naderwanej linii porozumienia. Na co dzień Calum i Sophie się nie widują, tutaj zaś są ze sobą dzień w dzień, minuta w minutę: na plaży, na basenie, na wycieczce krajoznawczej, na wieczornym karaoke, w pokoju hotelowym. Ich bliskość jest wręcz namacalna, wymuszona przez kolejne wakacyjne aktywności: smarowanie kremem, nurkowanie, kąpiel błotną. Będąc razem, Calum i Sophie pozostają jednak osobno. Wells opowiada o niewidzialnych granicach porozumienia, o tym, co pozostaje między słowami i czym nie sposób się podzielić, nawet z najbliższymi.

Od pierwszych minut „Aftersun” uderza nas melancholijny, przygaszony ton narracji, nijak nie korespondujący z wczasowymi okolicznościami. Reżyserka pokazuje, że gdziekolwiek by się wyjechało, zabiera się tam siebie. Turecki kurort jest więc tyleż odskocznią od rzeczywistości, co czymś na kształt komory pogłosowej: klatką, w której bohaterowie zostali zamknięci ze swoimi demonami. Razem z Sophie mimochodem rejestrujemy wiszące w niedopowiedzeniu symptomy cichej udręki jej ojca: ręka skręcona nie wiadomo jak, siniak nabity nie wiadomo kiedy, rzucane półsłówkiem uwagi o zarobkowych i zawodowych wybojach. Blisko stąd do takich filmów jak „Lato 1993” Carli Simón czy „Od czwartku do niedzieli” Domingi Sotomayor, które pokazywały oczami dziecka świat, nad jakim krąży widmo rozpadu.

Czas trwania: 1 godz. 38 min.
Reżyseria: Charlotte Wells
Scenariusz: Charlotte Wells
Gatunek: dramat, komedia
Produkcja: Wielka Brytania, USA
Obsada: Paul Mescal (Calum), Frankie Corio (Sophie), Celia Rowlson-Hall (Dorosła Sophie), Sally Messham (Belinda)